Dlaczego ludzie klaszczą po wystąpieniu? Może dobrze się bawili, może czegoś dowiedzieli a może po prostu docenili talent występującego? Ale dlaczego wstali i klaszczą? Coś musiało zrobić na nich duże wrażenie? Tylko co? Często jest to efekt nadziei, jaką otrzymali.

Można znaleźć kilka podejść do dawania nadziei.

Pierwsza, stosowana w polityce, ale i biznesie mówi o stworzeniu wizji przyszłości, która będzie atrakcyjna, będzie odpowiadała na bieżące problemy i będzie wiarygodna.

Zmodyfikowana wersja pierwszej mówi, że wiarygodność nie musi wynikać z czynników faktycznych tj. z możliwości wdrożenia w życie tego, co się obiecuje. Wiarygodność można wykreować w percepcji przez dobre opowiedzenie wizji. To atrakcyjność narracji nadaje wizji wiarygodności.

Jeszcze lepiej, gdy źródłem wiarygodności nadziei jest charyzma osoby (przywódcy, wizjonera), która ją daje. Dodanie czynnika ludzkiego sprawia wrażenie większego zrozumienia pragnień adresatów wizji.

Trzecią techniką marketingu nadziei jest powołanie się na kogoś, kto już zrealizował, to co obiecujemy. Skoro ktoś inny mógł, to i my sobie poradzimy. Można pokazać historie sukcesów i ich twórców.

Ale najlepszą i najbardziej wiarygodną techniką jest całkowite oddanie głosu tym, którzy sami rozwiązali jakiś problem, stworzyli alternatywną rzeczywistość, zadali kłam mitom i pokazali, że ograniczenia są fikcyjne. Wtedy nie ma żadnych wątpliwości, że nadzieja jest realna oraz że jest ktoś, kto potrafi ją zamienić w rzeczywistość.

Oto dwa przykłady tego ostatniego podejścia. Gorąco polecam obejrzenie od początku do końca.