Jedzenie uliczne jest niedoceniane w oficjalnym marketingu miejsc a niezwykle ważne z perspektywy doświadczenia turysty i mieszkańca. Każdy polski region, miasto, a nawet wiele mniejszych miejscowości ma miejsca serwujące szybkie jedzenie, które są niezwykle cenione przez mieszkańców. Bo wszystko zaczyna się najczęściej od mieszkańców. Student wracający z imprezy lub zmieniający lokale o 3 rano, przedstawiciel handlowy mający 15 minut między spotkaniami, czy przeciętna osoba, która zaspała do pracy i musi w biegu spożyć śniadanie doceni dobre, uliczne jedzenie.

Jedzenie uliczne jest najczęściej wspaniałym przykładem oddolnej, obywatelskiej inicjatywy. W niektórych miejscach na świecie, np. w wielu krajach Afryki i Azji to podstawowy sposób spożywania posiłków. Jedzenie uliczne łączy biedę i bogactwo. Jego głównym argumentem może być niska cena, ale może to być również wspaniały poziom kulinarny. Ponieważ uliczne jedzenie jest organizowane oddolnie, to oficjalna władza nie bardzo wie, jak sobie z tym radzić i czy w ogóle powinna coś z tym robić. Często dochodzi do konfliktu między porządkowaniem przestrzeni publicznej organizowanym przez władzę a potrzebami i przyzwyczajeniami klientów punktów ulicznego jedzenia.

Propozycja wartości ulicznego jedzenia wcale nie jest tak jednoznaczna jakby się wydawało na pierwszy rzut oka. Owszem, formuła „tanio i smacznie” jest powszechna, ale może to również być „tanio, smacznie i we wspaniałej atmosferze”, czy „tanio, ale mistrzowsko”. Jedzenie uliczne to może być człowiek z garami, okno w ścianie, szpetna budka, ale także świetnie zorganizowane centra szybkiego, ulicznego jedzenia.

Oto kilka przykładów tego fenomenu: