To, co stało się na festiwalu Coachella, czyli wskrzeszenie sceniczne Tupaca Shakura w postaci hologramu uważam za coś znacznie większego niż jednostkową atrakcję. Nie mam pojęcia, czy już wkrótce zostaną ogłoszone trasy koncertowe Elvisa, The Beatles i Nirvany (w pełnych składach), ale Tupac na scenie mógł okazać się precedensem.

W amerykańskim showbiznesie istnieje podział na koncerty (concert) i pokazy (show). Koncert jest wykonywany przez wykonawcę na żywo i koniecznie z wykorzystaniem prawdziwych instrumentów, w tym głosu artysty. Show ma bardziej swobodną formułę i umożliwia stosowanie rozwiązań wspomagających artystę w tym, aby wykonał świetne przedstawienie. Złośliwi mówią, że w koncercie chodzi o śpiew a w pokazie o taniec, a może nawet tylko o dynamikę, nawet gdy jest osiągana za pomocą animacji video, laserów itp.

Przypadek Tupaca na Coachella pokazał, że obecnie nie tylko wspomaganie show może być w całości oparte na technologii, ale także sam wykonawca. To daje olbrzymie, wręcz nieograniczone możliwości. Nie sądzę, żeby przemysł muzyczny, spragniony pieniędzy i nowych modeli biznesowych, tych możliwości nie zauważał.

Przede wszystkim wskrzesić można każdego i jest to wyłącznie funkcją technologii i praw do wizerunku. Taki artysta, raz wskrzeszony nie podlega ludzkim ograniczeniom. Ma niespożyte siły. Nigdy nie jest zmęczony, ani nie stroi fochów. Może bisować do upadłego i to nie swojego, ale publiczności. Ba, może także ulec bilokacji a nawet multilokacji i wystąpić dokładnie w tym samym czasie w wielu miejscach. Może, na przykład występować równolegle na reklamowym evencie i dużym koncercie. Artyści mogą być dystrybuowani jak kopie filmów do kin. Całkowicie znika ograniczenie dysponowania jedną osobą w jednym momencie. Dystrybucja gwiazdy zwiększa się wielokrotnie. A potem dojdą do tego cyfrowe koncerty na nośniki mobilne, starzy-nowi celebryci w reklamie, prezenty w postaci występów idoli z młodości itd.

To wszystko jest marketingowym marzeniem przemysłu muzycznego. Można robić sondy, kogo z nieboszczyków szanowna publiczność chciałaby zobaczyć i spełniać to zapotrzebowanie w stu procentach. Ba, można pytać publikę o to, z jakiego okresu chcieliby zobaczyć i posłuchać swojego idola. The Who z końca lat 60-tych? Proszę bardzo. Oto oni jak żywi. Może nawet zagrają kilka kawałków późniejszych.

Technologia może fascynować, ale znacznie bardziej fascynujące jest to, jak zaspokaja potrzeby emocjonalne.